Bay Rochester, anlaşılan o ki cerrahın talimatıyla o gece erkenden yatağa gitmişti; ertesi sabah da pek erken kalkmadı. Nihayet aşağı indiğinde ise doğrudan işlerine yöneldi; vekili ve birkaç kiracısı kendisiyle görüşmek üzere gelmiş, onu beklemekteydi. Artık ben ve Adèle’in kütüphaneyi boşaltmamız gerekiyordu; burası, bundan böyle her gün gelen ziyaretçileri ağırlamak için kullanılacaktı. Üst katta bir…
Thornfield Hall’a ilk adım attığımda içimi saran huzurun, zamanla yerini sıkıntıya bırakacağını düşünmüştüm. Ama yanılmışım. Mrs. Fairfax, tam da göründüğü gibiydi: sakin, nazik, iyi eğitim almış ve makul bir zekâya sahip bir kadın. Öğrencim Adèle ise neşeli ama şımartılmış bir çocuktu; kimi zaman huysuzluk etse de, tamamen benim gözetimimde olduğu ve eğitimine kimse müdahale etmediği…
Bir romanda yeni bir bölüm, tiyatro oyununda sahnenin değişmesi gibidir. İşte şimdi perdeyi kaldırıyoruz, sevgili okur; bu kez kendini Millcote’taki George Hanı’nda, loş ışıklarla aydınlanan bir odada hayal et. Gözünün önüne getir: Duvarları büyük desenli kağıtlarla kaplı, yere serili kalın bir halı, ağır ahşap mobilyalar, şömine rafına dizilmiş porselen süsler… Duvarlarda ise Kral George III’ün…
Şimdiye dek, hayatımın önemsiz ayrıntılarını titizlikle kaydettim; ilk on yılımı neredeyse on bölüme yaydım. Ancak bu bir otobiyografi olmayacak. Hafızama yalnızca, anlattıklarımın bir anlam ifade edeceğini düşündüğümde başvuracağım. Bu yüzden, şimdi sekiz yıllık bir dönemi neredeyse tamamen sessizlikle geçiyorum—yalnızca birkaç satır, olayların bütünlüğünü korumaya yetecek kadar. Lowood’daki tifo salgını, ölümcül görevini tamamladıktan sonra yavaş yavaş…
Lowood’un çetin şartları, hatta daha doğru bir ifadeyle, eziyet dolu günleri hafiflemeye başlamıştı. Bahar yaklaşıyor, hatta çoktan gelmişti bile. Kışın dondurucu soğukları geride kalmış, karlar erimiş, sert rüzgârlar yumuşamıştı. Ocak ayının keskin ayazından nasibini alıp yara bere içinde kalan, şişkinlikten yürüyemez hâle gelen zavallı ayaklarım, Nisan’ın ılık nefesiyle iyileşmeye yüz tutmuştu. Artık geceler ve sabahlar,…
Saat beşe varmadan dersler bitmiş, herkes çay içmek için yemekhaneye gitmişti. Artık aşağı inmeye cesaret edebildim. Koridorlar karanlığa gömülmüştü. Sessizce bir köşeye çekilip yere oturdum. Şimdiye kadar beni ayakta tutan o direnç yavaş yavaş tükeniyordu. İçimde biriken keder öylesine ağırdı ki sonunda kendimi tahtaların üzerine bıraktım, yüzümü soğuk zemine dayadım. Artık gözyaşlarımı tutmuyordum; Helen Burns…
İlk çeyreğim Lowood’da bana bir çağ kadar uzun gelmişti—ama asla altın bir çağ gibi değil. Yeni düzene ve alışılmadık görevlere uyum sağlamak için verdiğim zorlu mücadele, yaşadığım fiziksel sıkıntılardan bile daha ağır geliyordu. Oysa bedenimin çektiği acılar da azımsanacak gibi değildi. Kış boyunca, Ocak’tan Mart’a kadar, Lowood’u çevreleyen duvarların dışına çıkmamıza neredeyse hiç izin verilmiyordu….
Ertesi gün de bir önceki gibi başladı. Loş ışıkta uyandık ve hızla giyindik. Ancak bu sabah, yıkanma faslını atlamak zorunda kaldık; sürahilerimizdeki su tamamen donmuştu. Hava bir önceki akşam aniden değişmiş, gece boyunca yatak odalarımızın pencerelerinden sızan sert kuzeydoğu rüzgârı içimizi ürpertmişti. Soğuk, uykumuzu bölmekle kalmamış, odalardaki her şeyi buz kesmiş hâle getirmişti. Uzun ve…
19 Ocak sabahı, saat henüz beşi yeni vurmuştu ki Bessie elinde bir mumla odama girdi ve beni çoktan uyanmış, neredeyse giyinmiş halde buldu. O gelmeden yarım saat önce kalkmış, yüzümü yıkamış ve giysilerimi giymiştim. Tüm bunları, alçak penceremden süzülen solgun yarımay ışığında yapmıştım, ışık yavaşça batmak üzereydi. O gün Gateshead’den ayrılacaktım; beni alacak posta arabası…
İlk başta, konuşmalarım ve Bessie ile Abbot arasındaki görüşmeden, iyileşmek için yeterince umut topladım. Bir değişim yakındı ve ben de bunu sessizce bekliyordum. Fakat bu değişim hep gecikti; günler ve haftalar geçtikçe, sağlığım eski halime dönse de, benim kafamı kurcalayan konuya dair hiçbir yeni gelişme olmadı. Mrs. Reed zaman zaman beni sert bakışlarla süzüyor ama…