Gözlerimi açtığımda, içimde korkutucu bir boşluk vardı; sanki büyük bir kabus görmüştüm. Gözlerim, önümdeki kalın siyah çizgilerle bölünmüş, korkunç bir kızıllığın titrediğini fark etti. Uzaklardan gelen boğuk sesler, rüzgarın ya da suyun uğultusunun arasında kaybolmuş gibiydi. İçimi saran belirsizlik ve korku, zihnimi adeta bulanıklaştırıyordu. Bir süre sonra, beni yavaşça oturtan birinin ellerini hissettim. İlk kez…
Baştan sona direndim. Bu benim için tamamen yeni bir duyguydu ve Bessie ile Miss Abbot’un hakkımdaki kötü düşüncelerini daha da pekiştirdi. Gerçek şu ki, kendimde değildim—Fransızların dediği gibi, tam anlamıyla “dışımdaydım.” Küçücük bir başkaldırının bile bana tuhaf cezalar getireceğini biliyordum. Ama yine de, tıpkı zincirlerini kırmaya çalışan bir köle gibi, sonuçları ne olursa olsun direnmeye…
O gün dışarı çıkmamıza imkân yoktu. Sabah saatlerinde, çıplak çalıların arasında bir süre dolaşmıştık; ancak öğle yemeğinin ardından –Bay Reed, misafiri olmadığında her zaman erkenden yemek yerdi– sert kış rüzgârı kasvetli bulutlarla birlikte gelmiş, ardından iliklerimize işleyen keskin bir yağmur başlamıştı. Böyle bir havada dışarıda vakit geçirmek mümkün değildi. Buna sevindim, çünkü uzun yürüyüşlerden hiçbir…