Kargaşa ve gürültü içinde, gözlerim ve kulaklarım tamamen önümdeki manzaraya odaklanmışken, dirseğimin dibinde bir hırıltı duydum: Döndüm ve Sam’i gördüm.
“Buyurun efendim, hanımefendi,” dedi Sam, “çingene, odada hâlâ kendisine uğramamış bir başka genç hanım olduğunu söylüyor ve bütün hanımları görmeden gitmeyeceğine yemin ediyor. Sanırım o sizsiniz; başka kimse olamaz. Ona ne söyleyeyim?”
“Ah, elbette gideceğim,” diye cevap verdim; beklenmedik bu fırsat, yoğun merakımı tatmin etme olanağı sunduğu için içim sevinçle doldu. Kimsenin fark etmediği bir anda odadan sessizce çıktım—çünkü bütün misafirler, yeni dönen titrek üçlünün etrafında bir kitle halinde toplanmıştı—ve arkamdan kapıyı usulca kapattım.
“İstersen, hanımefendi,” dedi Sam, “sizin için holde bekleyebilirim; eğer çingene sizi korkutur da çağırırsanız, hemen içeri girerim.”
“Hayır Sam, mutfağa dön: Hiç de korkmadım.” Gerçekten de korkmuyordum; ama oldukça ilgili ve heyecanlıydım.
