“Görünüşe bakılırsa, yanlış bir zamanda gelmişim, hanımefendi,” dedi, “arkadaşım Bay Rochester evde yokken; fakat ben çok uzun bir yolculuktan geldim ve sanırım eski ve samimi bir tanışıklığın verdiği cesaretle, kendimi burada onun dönene kadar konuk sayabilirim.”
Davranışları nazikti; konuşmasındaki aksanı ise bana bir hayli alışılmadık geldi—tam anlamıyla yabancı değil, ama tamamen İngiliz de sayılmazdı. Yaşı muhtemelen Bay Rochester ile aynı civarda—otuz ile kırk arasında; teni oldukça soluktu; diğer yönlerden ise, ilk bakışta özellikle hoş bir görünümü vardı. Daha yakından bakıldığında, yüzünde insanın hoşuna gitmeyen, ya da doğrusu, pek de tatmin etmeyen bir şeyler seziliyordu. Yüz hatları düzgün, ama fazla gevşekti; gözleri iri ve keskin hatlıydı, ama içinden fışkıran yaşam, benim gördüğüm kadarıyla, donuk ve boştu.
Giyinme zilinin sesi, davetlileri dağıttı. Onu bir kez daha yalnızca yemekten sonra gördüm: o sırada oldukça rahat görünüyordu. Fakat fiziğinden önceki kadar hoşlanmadım; yüzü hem düzensiz hem de cansız bir izlenim veriyordu. Gözleri dolaşıyor ama dolaşırken hiçbir anlam taşımıyordu; bu ona, daha önce hiç görmediğim tuhaf bir ifade veriyordu. Yakışıklı ve sevimli sayılabilecek bir adam olmasına rağmen, beni oldukça itiyordu: tam oval biçimli, pürüzsüz yüzünde hiçbir kuvvet yoktu; ince burun ve küçük kiraz dudaklarda kararlılık yoktu; düşük, düzgün alnında düşünce yoktu; boş, kahverengi gözlerinde ise otorite yoktu.
Alışkanlıkla oturduğum köşede, şöminenin üzerindeki apliklerden gelen ışık tam üzerine düşerken, onu izledim—çünkü koltuğu ateşe yakın çekmişti ve üşüyormuş gibi hâlâ daha da yaklaşmaya devam ediyordu. O an onu Bay Rochester ile kıyasladım. (Saygıyla söylüyorum) Aralarındaki zıtlık, pürüzsüz tüyleriyle bir kaz ile keskin bakışlı, vahşi bir şahinin farkı kadar belirgindi; itaatkâr bir koyun ile sert tüyleri, keskin gözleriyle koruyucu bir köpeğin farkı kadar barizdi.
