“Bu kişi seni mi istiyor?” diye sordu Bay Rochester; Bay Rochester, söz konusu “kişinin” kim olduğunu görmek için döndü. Garip ve muğlak bir ifadeyle, bir tür tuhaf mimik yaptı, iskambil çubuğunu yere bıraktı ve ardından odadan çıkarak beni izledi.
“Peki, Jane?” dedi, arkasını kapattığı okul odasının kapısına yaslayarak.
“Efendim, bir hafta ya da iki hafta izin almak istiyorum.”
“Ne için? Nereye gitmek istiyorsun?”
“Beni çağıran hasta bir hanımefendiyi görmek için.”
“Hangi hasta hanımefendi? Nerede yaşıyor?”
“Gateshead’de, o—shire’da.”
“-shire mı? O, yüz mil ötede demek! Kimmiş bu, insanları bu kadar uzaklıktan görmeye çağıran?”
“Adı Reed, efendim—Bayan Reed.”
“Gateshead’den Reed mi? Gateshead’de bir Reed vardı, hakimdi.”
“Efendim, onun dul karısı.”
“Ve senin onunla ne işin var? Onu nasıl tanıyorsun?”
“Bay Reed, amcam—annemin kardeşiydi.”
“İnandırılmaz! Bunu daha önce hiç söylemedin: Hepin ‘ailem yok’ derdin.”
“Beni tanıyacak kimse yoktu, efendim. Bay Reed öldü ve karısı beni reddetti.”
“Neden?”
“Çünkü fakirdim, yük oldum ve onu hoşuna gitmiyordum.”
Ama Reed’in çocukları yok mu? Kuzenlerin olmalı? Dün Sir George Lynn, Gateshead’den bir Reed’den bahsediyordu; dediğine göre şehirdeki en bozguncu kişilerden biriymiş; ve Ingram, aynı yerden Georgiana Reed’den söz ediyordu; birkaç sezon önce Londra’da güzelliğiyle çok beğenilmiş.
“John Reed de öldü, efendim: Kendini mahvetti ve ailesini kısmen yok etti, intihar ettiği sanılıyor. Bu haber annesini öyle sarsmış ki, felç benzeri bir atak geçirdi.”
“Ve sen ona ne fayda sağlayabilirsin? Saçmalama, Jane! Yüz mil yol kat ederek yaşlı bir hanımefendiyi görmeyi düşünemem; belki sen vardığında ölmüş olur. Üstelik, onu reddettiğini söylüyorsun.”
“Evet, efendim, ama bu çok uzun zaman önceydi; o zaman koşulları çok farklıydı. Şimdi, onun dileklerini görmezden gelerek rahat edemezdim.”
