Par qui il faisait garder sa maison. La maison qu’il habitait se composait, nous l’avons dit, d’un rez-de-chaussée et d’un seul étage : trois pièces au rez-de-chaussée, trois chambres au premier, au-dessus un grenier. Derrière la maison, un jardin d’un quart d’arpent. Les deux femmes occupaient le premier. L’évêque logeait en bas. La première pièce, […]
Continue Reading
Monseigneur Bienvenu’nün cüppelerini uzun süre giymesi, şehirde sıkça konuşulan bir konu haline gelmişti. M. Myriel’in içsel dünyası, dış dünyasına yansıyan düşüncelerle tam bir uyum içindeydi. Eğer birisi dikkatle bakabilseydi, Digne piskoposunun gönüllü olarak kabul ettiği bu yoksulluk hali, hem derin bir ciddiyet hem de etkileyici bir zarafetle çevresine yansıyan bir manzara oluştururdu. Tüm yaşlılar ve […]
Continue Reading
Que monseigneur Bienvenu faisait durer trop longtemps ses soutanes. La vie intérieure de M. Myriel était pleine des mêmes pensées que sa vie publique. Pour qui eût pu la voir de près, c’eût été un spectacle grave et charmant que cette pauvreté volontaire dans laquelle vivait M. l’évêque de Digne. Comme tous les vieillards et […]
Continue Reading
Eserler, tıpkı sözcükler gibi, derin izler bırakır; zamanla silinmeyen, kalıcı etkiler yaratır. Sohbeti nazik ve neşeliydi. İki yaşlı kadının anlayabileceği bir dil kullanıyor, onlara tam anlamıyla uyum sağlıyordu. Gülüşü ise, bir okul çocuğunun gülüşü gibi saf, içten ve katıksızdı. Madame Magloire, ona her zaman “Yüce Efendim” diye hitap etmeyi severdi. Bir gün, koltuğundan kalkıp kütüphaneye […]
Continue Reading
Les œuvres semblables aux paroles. Sa conversation était affable et gaie. Il se mettait à la portée des deux vieilles femmes quipassaient leur vie près de lui ; quand il riait, c’était le rire d’un écolier. Madame Magloire l’appelait volontiers Votre Grandeur. Un jour, il se leva de son fauteuil etalla à sa bibliothèque chercher […]
Continue Reading
À bon évêque dur évêché. M. l’évêque, pour avoir converti son carrosse en aumônes, n’en faisait pas moins ses tournées. C’est un diocèse fatigant que celui de Digne. Il a fort peu de plaines, beaucoup de montagnes, presque pas de routes, on l’a vu tout à l’heure ; trente-deux cures, quarante et un vicariats et […]
Continue Reading
M. Myriel, halk arasında Monseigneur Bienvenu lakabıyla tanınırdı ve piskopos olarak bu unvanı taşımaya layık görülmüştü. ayatındaki sadelik ve yardımseverliği onu toplumun sevgilisi yapmıştı. Onun gözünde insanlara yardım etmek bir görevden öte, varoluşunun bir parçasıydı. Digne Piskoposluğu Sarayı, Digne Hastanesi’ne bitişik olarak yer alıyordu. Bu geniş ve güzel taş yapı, Paris Teoloji Fakültesi doktoru ve […]
Continue Reading
M. Myriel devient monseigneur Bienvenu. Le palais épiscopal de Digne était attenant à l’hôpital. Le palais épiscopal était un vaste et bel hôtel bâti en pierre au commencement du siècle dernier par monseigneur Henri Puget, docteur en théologie de la faculté de Paris, abbé de Simore, lequel était évêque de Digne en 1712. Ce palais […]
Continue Reading
M. Myriel 1815 yılında, Charles-François-Bienvenu Myriel, Digne Piskoposu’ydu. O sıralarda yaklaşık yetmiş beş yaşında olan bu yaşlı adam, 1806’dan beri bu görevi yürütüyordu. Her ne kadar anlatacaklarımızın özü üzerinde doğrudan bir etkisi olmasa da, onun Digne’e geldiği dönemde hakkında dolaşan söylentilere değinmek doğru olacaktır. Zira, insanlar hakkında söylenenler –doğru ya da yanlış– bazen kişinin kaderinde […]
Continue Reading
M. Myriel. En 1815, M. Charles-François-Bienvenu Myriel était évêque de Digne. C’était un vieillard d’environ soixante-quinze ans ; il occupait le siège de Digne depuis 1806. Quoique ce détail ne touche en aucune manière au fond même de ce que nous avons à raconter, il n’est peut-être pas inutile, ne fût-ce que pour être exact […]
Continue Reading